Het verhaal van Mohamed Sultan, vluchteling uit Syrië
Naar aanleiding van ‘De Engelenburcht’, wilden we ons project aan het hier en nu koppelen door een vluchteling zijn verhaal te laten doen. Zoals we in de vorige verslagen lezen namen we contact op met Mohamed Sultan, waarmee we intussen 2 repetities samen hebben doorgebracht.
Mohamed was een van de jonge Syriërs die mee strijd voerde tegen het regime van president Assad.
Op onze repetitie van vrijdag 26 februari deelde hij zijn verhaal met Toeterdonk.
Hij vertelt:
‘Eerst en vooral wil ik jullie mijn verhaal vertellen, hoe ik ben geboren en opgegroeid. Dit kan misschien saai lijken, maar ik vind het belangrijk dat jullie dit weten, om te begrijpen wat ik heb doorgemaakt en waarom ik ben ‘gevlucht’. Ik zie mezelf immers niet als vluchteling, maar eerder als iemand die protesteert tegen onderdrukking en iemand die strijd voert voor een vrije meningsuiting. Alle mensen zijn immers gelijk aan elkaar, of je nu rijk of arm bent, jong of oud, vrouw of man, moslim of katholiek. Ikzelf ben geboren in een middenklasse milieu. Mijn ouders waren niet heel arm maar ook niet superrijk. Toch had ik als kleine jongen snel door dat veel mensen beïnvloed worden door rijkdom en macht, en dat wij, zelfs als kleine kinderen, niet gelijk behandeld werden. Een duidelijk voorbeeld hiervan speelde zich af in mijn klas op school. Het was op een bepaald moment de gewoonte dat het haar van alle kinderen kort geknipt werd, omdat dat als hygiënisch werd ervaren. De vader van één van mijn klasgenootjes was rijk en machtig en had veel invloed op het bestuur. Het klasgenootje speelde dat gegeven heel geniepig uit tegen mijn leraar, waarop die tegen hem zei: “jouw haar hoeft niet geknipt te worden. Doe de groetjes aan je vader.” Vanaf toen voelde ik heel duidelijk aan dat heel veel mensen, waaronder zelfs mijn leraar én vertrouwenspersoon, een onderscheid maken tussen elkaar enkel op basis van hun rijkdom of macht. Ik vond dat enorm onrechtvaardig. Zelfs al kleine jongen voelde ik al aan dat dit niet het juiste was om te doen. Dat gevoel werd alleen maar sterker, en dat is één van de redenen dat ik me vreedzaam verzette tegen het regime van Assad. Ik vind dat hij ons dit recht, de vrijheid om te zijn wie we willen zijn, in de weg staat.
Uiteindelijk heb ook ik helaas moeten vluchten voor het geweld in mijn thuisland. Ooit wil ik echter terugkeren naar Syrië, om daar mijn familie terug te zien en mijn leven verder door te brengen.
Ik vind dat wij als mensen onszelf meer moeten openstellen, elkaar meer moeten kunnen vertrouwen en liefhebben. Het zijn wijzelf die de eerste stappen moeten zetten, want wij hebben immers de sleutel in handen tot een vreedzaam leven waarin we op elkaar kunnen bouwen. Geen enkele president of politiek regime kan daar verandering in brengen.’
Na dit verhaal waren we er allemaal zowieso even stil van. Sommigen van ons vinden hem misschien iemand met te veel hoop, sommigen zijn het roerend met hem eens. Maar wat we allemaal moeten toegeven, is dat Mohamed een man is met een sterk rechtvaardigheidsgevoel, met hoop voor de toekomst en een enorm vertrouwen in zijn medemens. En dat ondanks wat hij heeft moeten doorstaan: mishandeld en bijna vermoord geweest door mensensmokkelaars en corrupte politie, maanden in de gevangenis moeten doorbrengen, zijn familie en vrienden moeten achterlaten, …
Ik denk dat we alleen maar bewondering voor Mohamed kunnen hebben. Hoe hij is als persoon en hoe hij met andere mensen omgaat, is iets waar velen onder ons alleen maar van kunnen leren.