Spiegel


Dat de foto van kleine Aylan getrukeerd is, lees ik. In regie gezet. Dat men de kleine jongen op het strand in slaaphouding heeft gelegd om de emoties van het Grote Publiek op te wekken. Dat het een schande is. Dat de media bepalen wat het volk moet denken, moet voelen. Ik geloof dat dat allemaal waar is. En bedenkelijk. En af te keuren. Maar ondertussen is Aylan dood. Verdronken. Zo ook zijn broertje. Zijn mama.
En met hem duizenden andere Aylans. En andere broertjes en zusjes. Andere mama’s en papa’s.
Maar laat ik me liever druk maken om die ene foute fotograaf die het aandurfde dat dode lijfje op het strand te schikken naar zijn lens. Dan kan ik oordelen. Dan hoef ik niet in de spiegel te kijken.
Want in de spiegel woont iemand die weet dat op de eerste verdieping van haar huis drie kamers leeg staan.
Ann Van Dessel